De teller van het huwelijk staat bijna op 11 jaar, het is alweer 20.46 uur. De man kijkt over de, met pannen en goedkope Actionborden, gevulde keukentafel door het raam. De gezelligheid is even ver te zoeken in deze jarenlange sleur van armoede en tegenslag. Al wat hem rest, voordat hij van zijn welverdiende nachtrust mag gaan genieten, is de afwas. Morgen weer werken, 7 km fietsen, broodtrommel gevuld met goedkoop brood en beleg dat in de reclame of over de datum was bij de Aldi. Henny Vrienten, een constante kwelgeest in zijn brein: "Is dit alles oehoeooehhoee", het is vrijwel het enige dat hij nog hoort en denkt. Vrouwlief staat in de deurpost, ze kan niet langer de aftakeling van haar man aanzien en besluit ter plekke: “Weet je wat Nico, neem jij de kinderen maar eens mee naar Ajax”. Die nacht is het huwelijk met minimaal 4 jaar verlengd. Nico fietst weer lachend door de regen naar zijn hypocriete kantoorbaan en de kinderen zijn al 2 weken DE kinderen die je altijd in huis wilde hebben en dat alles door een avondje in spé bij Ajax. Een 'nietszeggende' bekerwedstrijd tegen amateurs is het gevolg (5 euro entree), want het is alles wat ze zich kunnen veroorloven.
Ik bedacht dit scenario toen ik onlangs bij de arena een baco naar binnen aan het harken was en een trotse vader met kids zag lopen. Wij hebben kaarten voor Noord en na nog 2 versnaperingen en een oliebol gaan we ook maar eens richting ingang. Het valt me op dat er veel politie ter been is voor zo'n nutteloze partij voetbal. Veel groepjes staan verdekt opgesteld, busjes zijn druk met rondjes rijden en paarden lopen ook druk heen en weer. “Pas maar op, je weet maar nooit wanneer er een 11 jarige door het lint gaat”, riep ik vol cynisme tegen een smeris die staat te kijken hoe een vader zijn zoon een halt toeriep als hij een hek wil opklimmen. Eenmaal voor de poort zie ik diezelfde man met kinderen staan. Een doodnormale onderbetaalde, maar hardwerkende brave burger met 4 kinderen aan z'n zijde die nog nooit IN de arena geweest waren. De pakjes drinken in hun ene handje en in de ander hun kaartje, starend naar die enorme betonnen vesting.
Het deed me denken aan mijn 1e keer in het Olympisch Stadion. Poortje door en dan is daar de realiteit van het hedendaagse voetbal: Stewards. “Mag ik je fouilleren ?”, wordt vriendelijk gevraagd, maar daarna is het over. Drinken mag niet (!!!) en het wordt gewoon gepakt uit de handjes van de kinderen. Stewards die half lege pakjes/kleine plastic flesjes drinken afpakken van 8 à 9 jarige kinderen. De man vraagt zich af waarom dat is: “regels meneer”. De kinderen staan perplex, de grote glimlach is verdwenen en allen staan ze dicht tegen de man aan. Ik kan niet anders dan: “Hee stakkers laat die kinderen toch!”, te roepen. De man probeert het nog: "Ik heb geen geld voor eten en drinken te kopen in de arena, dus ik dacht dan neem ik pakjes drinken mee". "Sorry meneer regels zijn regels en verders .., wilt u doorlopen ?!". Ik zie hem denken: "Geen scene maken waar de kids bij zijn". Zijn hardverdiende centen, in de vorm van pakjes drinken en wat lekkernijen van en voor de kinderen, zonder blikken of blozen wordt alles afgepakt en in een container geflikkerd. Kinderen worden gefouilleerd en ik aanschouw het in een trance/staarproces.
Het lijkt in geen velden of wegen op mijn 1e keer bij Ajax. Waar ik een aai over mijn bol kreeg van een oude man met pet die mijn kaartje afscheurde en zei: “Doe je wel rustig aan met je zakkie chips jongen? Veel plezier knul”. Heel langzaam komt mijn drang om gerechtigheid de maatschappij in te schoppen weer naar boven, en dan: "Meneer wilt u naar boven gaan?”, zo'n kwibus met een te dikke jas aan stoort mijn gedachtengang. “Nee”, is mijn antwoord en ik steek een peuk op. “Euhh, meneer het is verboden hier te roken”. ” Jaja dat weet ik”, ik geef de gedesillusioneerde man een knik, zo van kom, loop maar met mij mee en de jongens krijgen ook een welverdiende ferme knipoog. Ze hadden een medestander gevonden en kinderen zijn geen kinderen als dat niet gelijk uitgebuit wordt. Eén van hen draait zich om en steekt zijn tong uit naar de steward en allen zijn ze het voorval ff vergeten. Dit voorval zal echter de rest van mijn avond (en verder!) bepalen.
Ik denk terug aan het beschamende optreden van Ajax en de beveiliging tegen Emmen op De Toekomst en afgelopen zaterdag hoorde ik wijze woorden van iemand (zal geen naam noemen ), die heel goed weet hoe deze donkere wereld van stewards in elkaar steekt. Veel supporters nemen alles zoals ze ook alles in de maatschappij slikken. Week in week uit zijn ze onderworpen aan de greep van de machthebbers in het voetbal. Hun regels en anders opdonderen, het wordt een gewoonte. Om niets komen er verboden en boetes en je eigen uiten is al helemaal uit den boze (op wat vakken na dan). Ik heb nog heel even de stewards rondom het veld zitten bekijken. Er is 1 dirigent, een soort van wandelende maar dik mislukte DJ en bewapend met een ultramoderne headset geeft hij zijn hofhouding instructies. Dit soort types nemen zichzelf en hun baan uiterst serieus, zo serieus dat je op dat moment al niet meer bekwaam bent voor deze functie. Bij een doelpunt gaan ze allemaal staan. Blijkbaar zijn ze bang dat Nick of Petra gedreven door hun uiting van vreugde of woede in hun rolstoel de reclameborden omver beuken. Het moment dat de beste man zijn kudde dirigeert dat ze weer mogen zitten is al helemaal lachwekkend. Ik kan niet geloven dat dit een betaalde functie is. Tientallen zo niet honderden stewards zijn aanwezig in de ArenA. Nog maar te zwijgen over de agentjes en beveiliging die overal verdekt opgesteld staan. En bij onraad, wordt er gelijk contact opgenomen met de regiekamer: “Maak effe een snapshot van die en die”. Afgelopen week dus ook van ons, omdat we te dicht in hun buurt kwamen en omdat we stonden. En dan nog maar te zwijgen over die stillen die tussen de kids zaten!!! We zijn niet achterlijk heertjes met de pet die ons niet past.
Waar is de Amsterdamse gastvrijheid gebleven in het stadion? Waar is het menselijke gevoel gebleven? Is het echt achtergebleven in De Meer? Is het echt zo dat het Ajaxlichaam daar zijn laatste adem heeft uitgeblazen? Is er dan echt niemand bij Ajax op dit moment die capabel genoeg is om mensen te vinden die geschikt zijn voor een functie als steward of medewerker? Of staat de arena los van de organisatie van Ajax? Het is een beschamend zooitje en nog erger is de invloed die de stewards denken te hebben en daar ook gretig misbruik van maken. Het lijkt erop alsof men een stuk zelfverzekerder wordt wanneer men zo'n te dikke steward jas aan gepast krijgt. Ik weet niet precies hoe een screening wordt afgenomen als je solliciteert op de functie, maar ik heb ernstige twijfels over bepaalde IQ grenzen laat staan mensenkennis. Ik zie er 1 die iemand erop attendeert dat hij zijn peuk moet uitmaken. Triomfantelijk loopt hij terug naar zijn rode Ikeastoel maar nog wel even met een glimlach naar zijn medewerkster, kijk dat heb ik ff gedaan. Ik wijs hem aan, hij ziet het, ik lach hem uit en roep hem toe: ”KNEUS!!!”. Hij kijkt me niet meer aan, want hij weet het nu.
Het hoe en waarom op het veld ligt bij mij op het 2e plan. De in de volksmond genoemde “revolutie” heeft niet de 1e prioriteit bij mij. Ajax is Ajax en zal altijd mijn club zijn, ongeacht of ze nou de CL-finale spelen of topklasse. Maar ik heb het idee dat de hoge heren een belangrijk element in het leven van een voetbalsupporter vergeten. Ajax is niet alleen voetbal kijken, Ajax is meer. Het is Amsterdam, het is Nederland, hartstochtelijk, soms onbeschoft, vriendschap en haat, een dagelijks praatje, een verslaving, van moeimakers en stoere kerels, van arm tot rijk, kortom het is van iedereen. Ajax en Amsterdam waren warme oorden waar je, ongeacht afkomst, je eigen altijd thuis voelde. Het warme gevoel van tante Sien in de kroeg en van Ali die een patat zak vult voor je op de Wallen. Amsterdam is een gedoogstad en mede daardoor zo groot en mooi geworden. Echter wordt heel langzaam de glorie er vanaf gepulkt door wat onwetende bestuurders. Regels en nutteloze bemoeienis van de politiek, het is een doorn in het oog van velen. Hetzelfde is nu aan de gang bij ons Ajax. De revolutie is aan de gang op voetbalgebied en dat vind ik meer dan prima, maar het hoofdspoor waar het voetbal in mijn ogen begint, namelijk bij de mens zelf, is langzaamaan zijn eigen graf aan het graven en daarmee ook het voetbal.
Ik verlang naar die oude man met pet bij de poort die iedereen uit het hart een fijne wedstrijd toewenst en niet omdat het hem wordt opgedragen om dat te zeggen. Ik wil het geluk weer zien die kinderen hebben bij hun 1e wedstrijd van Ajax met hun pakkie sap van de Aldi van 28 cent op de tribune. Ik zie 'Nico' niet meer terugkeren naar de arena. Ik hoop zijn kinderen ooit nog wel te zien aan de poort, samen met hun kinderen, laat mij dan maar die oude man met pet zijn.
The post Avondje voetbal appeared first on F-SIDE.